'Yaratılış Hikayeleri' Film İncelemesi: Alan McGee'nin Moğol-dom Kaydı için Efsanevi Yükselişine Karışık Bir Bakış

Uyuşturucuyla beslenen bükücüler ve gelecek vaat eden müzikal eylemler bulmadaki ustalık, İskoç yapımcı Alan McGee'nin onlarca yıllık hikayesini, hızlı tempolu yaşamını tanımladı. Bir dizi önde gelen grubu uluslararası şöhrete sokan son derece bağımsız plak şirketi Creation Records'un arkasındaki saygısız adam, anekdotlarla dolu bir hazineye sahip.

Beklentilerin olmadığı ilk günlerden sınırsız yaşam tarzının çöküşüne kadar olan bu açıklamalar ilk olarak McGee'nin 2013 otobiyografisine döküldü ve şimdi Dean Cavanagh ve Irvine Welsh (Trainspotting) tarafından beyazperdeye uyarlandı. aktör-yönetmen Nick Moran'ın Creation Stories adlı filmi. Danny Boyle bir yönetici yapımcıdır.

Buradaki bir ölçüde başarılı çerçeveleme aracı, en azından hatıraların geçit töreninin çoğu için, McGee'nin Los Angeles'taki genç bir muhabirle yaptığı röportajdır. En iyi Trainspotting ve devam filminde Spud'u oynamasıyla tanınan Ewen Bremner, yetişkin McGee'yi çılgınca bir yoğunlukla oynuyor, tıpkı yol boyunca çözülmemiş düğümler bıraksalar bile her zaman bir sonraki şeye geçmek için huzursuz olan biri gibi.

buklelerinizi bütün gün nasıl tutabilirsiniz

Sesli anlatım, gelişen olaylara renk katan Bremner's McGee ile içgörüyü güçlendirir. Kaba mizah (politik bir damarda, Margaret Thatcher, Tony Blair veya büyük plak şirketi yöneticilerini hırpalamak) McGee'nin kişisel duyguları hakkında komik bir dokunuş olarak çalışmaktan daha fazlasını söylüyor. Bunların hepsi, kahramanın düzensiz zihnini, genellikle etki altındayken, ancak nadiren zorlayıcı bir açıklama yapmayı başararak kopyalamak, bu karışık estetik kararların bir parçasıdır.

Yapısal bir bakış açısından ve McGee'nin beklenmedik kariyerinin başlangıcında ne kadar yıkıcı olduğu düşünüldüğünde, Yaratılış Hikayeleri radikal olmaktan çok sıradan geliyor. Biyopik, 60'lı ve 70'li yıllarda düzen karşıtı müzikle, yani Sex Pistols ve onların anarşik enerjisiyle ilk kez ilgilenen genç benliğiyle (Leo Flanagan tarafından oynanır) başlar. Ancak genç Alan'ın giydiği düzensiz moda ve makyaj, geleneksel babasına (eskiden İskoç punk kombo The Skids'ten Richard Jobson) uymadı. Bu sorunlu ilişki, film boyunca tekrarlayan bir çatışma noktası haline geliyor.

Yıllar geçtikçe, McGee bir müzisyen olarak yeteneksiz olduğunu, ancak gerçekten sevdiği rockçıları desteklemek ve tanıtmakta acımasız olduğunun farkına varır. Kulüplerde vakit geçirmekten ve insanlarla tanışmaktan, bir avuç arkadaşıyla Creation Records'u oluşturur ve amatörce sanatçıları gruba dahil etmeye başlar. İsa ve Meryem Zinciri operasyonlar için bir dönüm noktası oldu.

Bu atılımın etrafında bir yerde, Bremner, o zamanki gerçek girişimciden belirgin şekilde daha yaşlı görünen Flanagan'ın yerine geçiyor. Welsh'in Trainspotting'in madde kaynaklı büyülü gerçekçilikteki kökleri, McGee'nin değişmiş bir durumda var olmaya daha derinden bağımlı hale gelmesiyle ortaya çıkıyor. Bu süslemelerden bazıları, kendi yüzünün tuvalete atıldığını (sevimsiz VFX aracılığıyla) veya bilge bir guru ile bir görüntü karşılaşmasını görmesi kadar basittir. Bu örnekler, görüntü yönetmeni Roberto Schaefer'a (Geostorm) filmin normalde basit olan ışıklandırma ve çerçevelemesinden uzaklaşma fırsatı sunuyor.

manifatura için rol yapma fikirleri

Merkezdeki adam gibi, Yaratılış Hikâyeleri'ndeki kurgu da göze çarpmıyor. Editör Emma Gaffney ve yönetmen Moran, sahnelerin çoğunun düzensiz yapısıyla zaten karmaşık olan bir filmin yönünü daha da karıştırıyor. McGee'nin şu an olduğunu düşündüğümüz röportajı ve onun vahşi gecelerinden biri arasında kesme, gereksiz yere karmaşık görünüyor çünkü araya girme anlamlı bir şey ortaya çıkarmaz veya yan yana getirmez.

Bu teknik, baştan sona yoğun bir şekilde sergileniyor ve izleyicinin dikkatini çekmeye çalışmak için umutsuz bir egzersiz gibi geliyor. Ayrıca, McGee'nin rantlarını göstermek ve boşlukları doldurmak için eklenmiş genel stok fotoğraflarını hızlı kesitler olarak aşırı kullanırlar.

Hikayenin yarısında, Oasis her şeyi değiştirmek için geliyor. Noel (James McClelland) ve Liam Gallagher'ın (Leo Harvey-Elledge), McGee'nin megalomanisini ve yenilmezlik duygusunu güçlendirmek için kullandığı gözlemlerinden süzüldüğü gibi, kişilikleri ve hit müzikleriyle göründükleri sadece birkaç önemli sahne var. Küresel tanınırlıkları ve finansal zaferleri sayesinde, McGee artık dünyanın en büyük gruplarından birinin arkasında olmakla övünebilirdi. Ve kesinlikle bu övünme haklarını hem kendi yararına hem de zararına kullandı.

McGee'nin işbirlikçileri, ailesi ve My Bloody Valentine gibi yolunu kesen bazı gruplar da dahil olmak üzere çok sayıda destekleyici karakter, hiper-enerjik destana çok fazla etki bırakmadan girip çıkıyor. Moran'ın ustalıkla yönetilen ancak odaklanmamış filmindeki birçok sapma ve bölüm boyunca değişmeyen tek şey, Bremner'in eksantrik tasviridir. Görünüşe göre babasının haksız olduğunu kanıtlama ve uçlarda yaşama arzusundan doğan pervasız dürtüsellik ve kibirli kabadayılık, biraz karikatürize de olsa nihayetinde gerçekleşiyor. Bremner, unutulmaz Spud'undaki o acerbik çekiciliği kesinlikle bu nevrotik karaktere getiriyor.

Bu yorucu nostalji enjeksiyonunun sonlarında, McGee için en acil mesele net bir şekilde ortaya çıkıyor - Creation Records'u bir şirkete satmanın, onun meydan okuyan ilkelerine ihanet mi yoksa özellikle siyasete karıştığında kaçınılmaz bir ilerleme mi olduğu. Olaylar ve alt konularla dolup taşan Yaratılış Hikayeleri, elini abartıyor ve birçok benzer projenin başına bela olan aynı tuzağa düşüyor.

Zorla meta olmaya çalışmasına rağmen (McGee açıkça biyografilerden nefret ettiğini söylüyor), basmakalıp senaryo ve çoğunlukla sıradan film yapımı, Yaratılış Hikayelerinin nihayetinde ne kadar macerasız olduğunun altını çiziyor. Bir noktada, Wonderwall'u duymayı bekliyormuşuz gibi geliyor, bu yüzden bu projenin en azından müzik haklarına sahip olması iyi bir şey.

Creation Stories, ABD prömiyerini 2021 Tribeca Festivali'nde yapıyor.

bu yaz hangi kitabı okumalıyım